آئین مستان

تو چشمای من پر از ستاره است

که مونس درد منه

با خنده دشمن شبیه خونه

آتیش به جونم می زنه

دل تموم بچه هام و

شبونه دشمنا می سوزونه

پای برهنه دست بسته

من و تو کوچه ها می کشونه

دل مضطر من پر خونه خدا

تن خسته من نیمه جونه خدا

امون از این غریبی....

تو شهر غربت جایی ندارم

کسی غم منو ندید

پای پیاده من و کشوندند

با این محاسن سپید

دشمن من به روی مرکب

می خنده بر این دل مضطر

باعث مرگ اولم شد

جسارتش به اسم مادر

توی این همه غم کسی رو ندارم 

مثل ابر بهار اشک غم می بارم

امون از این غریبی....

وقتی که دشمن کشید تو کوچه

من پر آه و ناله رو

آورد به یادم آبله های

رقیه سه ساله رو

به زیر تازیونه های

دشمن به پر ز چشم الماس

همش صدا می زد با گریه

برس به دادم عمو عباس

اشکای یتیمی رو گونش می شینه

روی ناقه فقط باباشو می بینه

صادق آل زهرا فرزند مرتضایم / کنج غربت انیس سوز زهر جفایم

ز فرط پیری کمرم خمیده / ز پا نشستم نفسم بریده

دگر زمان اجلم رسیده

آه وا غربتا وا غربتا

عمری برمن گذشت و یک روز خوش ندیدم / با این زانوی لرزان پشت مرکب دویدم

سرشک غربت همه دم فشاندم / ز کوچه خود را به زمین کشاندم

به یاد آن شب ز رقیه خواندم

آه وا غربتا وا غربتا

صادق آل زهرا فرزند مرتضایم / کنج غربت انیس سوز زهر جفایم

ز فرط پیری کمرم خمیده / ز پا نشستم نفسم بریده

دگر زمان اجلم رسیده

آه وا غربتا وا غربتا

تار و پود مرا با چنگال غم دریدند / حتی سجاده را از زیر پایم کشیدند

در آن شب تلخ که پر از بلا بود / حریم من در دل شعله ها بود

دلم به یاد غم کربلا بود

آه وا غربتا وا غربتا

آسمونا بیقرارند کبوترا پرواز می کنند 

زائرا بیاین که دارند در بقیع رو باز می کنند

بارونیه آسمونش ، لب پنجره ی ایوونش ، عالمیه روضه خونش

وااای چه حکایتی،  وااای چه زیارتی،  وااای عجب غربتی

بیا و ببین مدینه چه اشکی این مردم میریزند

 تو بقیع دارند برای کبوترا گندم می ریزند

بی ضریح و بارگاهه،  این زیارت اگه کوتاهه،  لبریزه از اشک و آهه

حرف دلتو دوباره بگو،  از خاک پر از ستاره بگو،  از حرمی که نداره بگو

وااای چه حکایتی،  وااای چه زیارتی،  وااای عجب غربتی

آسمونا بیقرارند کبوترا پرواز می کنند 

زائرا بیاین که دارند در بقیع رو باز می کنند

بارونیه آسمونش ، لب پنجره ی ایوونش ، عالمیه روضه خونش

وااای چه حکایتی،  وااای چه زیارتی،  وااای عجب غربتی

یا امام صادق آقا چرا شب غم سر نمیاد  

حرمی نداری اما ازم که کاری بر نمیاد

سمت بقیع پر کشیدم ،رو به قبر تو سلام میدم  ، تنها تویی تو امیدم

باز به خاطرت می باره بقیع،   باز یه زائرت کنار بقیع، سر میذاره رو دیوار بقیع

وااای چه حکایتی،  وااای چه زیارتی،  وااای عجب غربتی

منو می سوزونه آتیش کینه

دیگه دارم میرم از این شهر مدینه

گوشه ی حجره ام نشسته

مادر پهلو شکسته

وااای مدینه شده کرببلا

فاطمه شده صاحب عزا

واااای امون امون ای دل

تو مدینه قلبم در تب تابه

رو دست من مثل علی رد طنابه

چشامون از گریه تر شد

خونه ی ما شعله ور شد

وااای دیگنه نبود اینجا خبری

از سیلی میخ دری

واااای امون امون ای دل

با موی سپید و قد کمونم

برای جد غریبم روضه می خونم

نیمه شب پشت مرکب

یادم اومد عمه زینب

وااای به روم اگه شمشیر کشیدن

دیگه سرم و کی بریدن

واااای امون امون ای دل

جامه ی تموم ملائک آسمون سیاهه / از دل زمین تا نهایت کهکشون سیاهه

این مسافر خسته امشب / می سوزه بین تاب و تب

با بغضی که عمری بین گلوشه

چشماشو می بنده وقتی که / می بینه وصلش نزدیکه

آغوش باز مادر روبروشه

ذکر لبش یا زهرا، نفسش نمیاد بالا

چهره ی درخشان ماه زهرا کبوده زرده / زهر کینه ها با سلاله ی فاطمه چه کرده

 اون که چشمه ی فیض یاره / هزار هزار عاشق داره

 رو دامنش اشک غربت می باره

 درد سینه شو کی میدونه / دلش از این عالم خونه

 برای وصل یارش بیقراره / توی غم اسیره

 تا دمی که پر می گیره

ذکر لبش یا زهرا، نفسش نمیاد بالا

بیرق عزای ولی حق دست جبرئیله / چشمه های چشم پر آب موسی شبیه نیله

 کوچه کوچه از دل سرشاره / سبد سبد گل می باره

 از آسمون روی تابوت صادق

 بین این همه شور و غوغا / همه می گن یا کربلا

به حرمت خون سرخ شقایق

شده ذکر لبها، بی کفن عزیز زهرا / ذکر لبم یا زهرا، نفسم نمیاد بالا

ای وای از این زمونه دلم ز غصه خونه

بازم مدینه دلم حزینه / یه آه جان سوز از ته سینه

بازم یه خونه آتیش گرفته / آخه مدینه رسمش همینه

باز در سوخته، دیوار سوخته / عبای سوخته، دستار سوخته

فقط می بینم میون سینَم / خالی جای مسمار سوخته

دوباره آتیش غمُ غصه به جونم افتاد / داد غمی که حتی یک لحظه نمیره از یاد

کاشکی عدو با ضرب لگد هاش پهلوم می شکست / ولی با طعنه به مادرم ناسزا نمی داد

ای وای از این زمونه دلم ز غصه خونه

سالم پهلو، سالم زانو / نشده زخمی گوشه ی ابرو

منو کشوندن تو کوچه اما / قنفذ نیومد، سالم بازو

داغ مدینه است بلای جونم / سیلی نخورده خانم خونم

نگفت برا من تابوت درست کن / نگفت بعیده زنده بمونم

خدا میدونه چی میگذره تو دل شکستم / من سینه ام از این دنیا، بار سفر بسته ام

من به یاد مصیبت عمه زینب انداخت / رد طنابی که مونده روی دستای خسته ام

ای وای از این زمونه دلم ز غصه خونه

با چشای تر مثل کبوتر / میزنم از درد هر لحظه پر پر

مسموم زهرم تشنه ی آبم / زمزمه دارم غریب مادر

دیگه رسیده لحظه آخر / روضه می خونم با دل مظطر

روضه ی حنجر، نیزه خنجر / قتل برادر کنار خواهر

همه می دیدن جدم رمق توی پیکرش نیست / کسی به غیر از گرگ بیابون دور ورش نیست

گرد و غباری بلند شد عمامه از سر افتاد / کمی گذشتُ دیدم بدن هست،ولی سرش نیست

ای وای از این زمونه دلم ز غصه خونه